dermoprawda

Gdybym miał wskazać dziedzinę wiedzy, która według mnie nie istnieje naprawdę to wcale nie wykrzyczałbym „nauka o stosunkach międzynarodowych”. Powiedziałbym „dermatologia!”. O dobrego dermatologa trudniej niż o stałego partnera. Od kilku lat odwiedzam jedną po drugiej dermatolożki (nigdy nie trafiłem do pana dermatologa) i próbuję leczyć swoją wspaniałą skórę. Kremy, maści, żele, tabletki, specjalne diety, witaminy, antybiotyki, leki recepturowe, żele pod prysznic z apteki – słowem gówno. Pryszczy wyleczyć się nie da. Próbuje się, ale się nie da. I wszystko byłoby ok, gdyby pryszcze zniknęły mi wraz z końcem dojrzewania. A tu kolejne gówno i kolejny mit. Za dwa miesiące skończę 25 lat i świętować to będę z wielkim pryszczem na czole lub pod nosem.

Wcale nie brak ręki, a właśnie stan mojej skóry (pryszcze, suchość, bladość, blizny) to powód moich największych kompleksów. Od kilku ładnych lat nie byłem na plaży bez koszulki, mowy nie ma o wyjściu na basen, z przebieraniem się przy kimś niebliskim też bardzo ciężko. Teorie o powodach pryszczy są chyba tak wydumane jak te na to, skąd się bierze homoseksualizm. O 180 stopni zmieniałem dietę - nie pomogło. Zacząłem wydawać gazyliard złoty na lepsze kosmetyki (też te z apteki) – nie pomogło. Przeszedłem dwa razy antybiotykoterapię – nie pomogło. I teraz wiem, że nic nie pomoże. Mój ojciec ma pryszcze, choć widziałem go ostatni raz ponad rok temu, pryszcze będę mieć i ja. A do tego całą masę innych mniej lub bardziej dokuczliwych zmian skórnych, na które stosuję przeciętnie 2-3 kremy jednocześnie. Wspaniale. Szczególnie, gdy za recepty płaci się 100%.

Do tego z problemami spod znaku Wenery – starożytnej bogini miłości szybkiej i jednorazowej, też chodzi się do dermatologa, który niby jest wenerologiem, a często nie ma o tym pojęcia.

I żeby było jeszcze ciekawiej, jutro o 11 odwiedzam znaną już mi dermatolożkę. Na pewno się ucieszy na mój widok. Zwłaszcza jak zobaczy z czym do niej przychodzę.