wolny elektron

90% mądrych rzeczy wymyślili Arystoteles, Platon i Pitagoras. Bo wszystkie teorie mają źródła w Starożytności. Pierwszy z panów stwierdził, że człowiek to istota społeczna. No i się zaczęło, że mamy grupy, społeczeństwo, organizacje i inne całości. Różni ważni myśliciele zaczęli budować systemy, opisywać motywacje działań jednostki i zbiorowości. Prawie wszyscy zgadzali się, że jednostka chce, musi i nie ma innej opcji, jak żyć z innymi. Stanowi to element wiedzy potocznej i nie trzeba wielkiego umysłu, by podać dziesiątki przykładów, że do własnego szczęścia potrzebni są nam inni, wręcz że człowiek bez ludzi to nie człowiek w ogóle. Nawet w relacji blogerskiej oprócz mnie potrzebni są jeszcze twórcy programów, których używam do pisania, małe żółte rączki, które składają komputery w Azji, informatycy we flanelowych koszulach, którzy administrują serwis blogowy no i czytelnicy, choć bez tych ostatnich blo mogłoby istnieć samo dla siebie, no i dla mnie. 

Od dawna mam wrażenie, że nie należę do żadnej całości. Gimnazjum i liceum upłynęło mi na szukaniu kliki, której częścią mógłbym się swobodnie czuć. Stąd przeszedłem chyba wszystkie możliwe transformacje wieku młodzieńczego – od metalu, przez hip-hop, rude włosy do bycia pospolitym pedałem. Mój wychowawca nazywał mnie wolnym elektronem klasy, który porusza się między klikami, na które naturalnie podzielona była moja naprawdę dobra szkolna klasa. Teraz jest podobnie. Nie należę do żadnej organizacji, kliki, paczki. Po części dlatego, że sam nie wiem, czym się interesuje, gdzie jest moje miejsce i co chciałbym robić, także nigdy nie miałem szansy trafić na osoby czy instytucje zbliżone w swoich poglądach, które mogłyby mnie „przygarnąć”. W relacjach koleżeńskich prawda ma dwa dna. Chyba jeszcze wciąż panuje przekonanie, że jestem elementem świty JP. Dość długo spotykałem się z twierdzeniem, że JP i jej szeroko pojęte towarzystwo, które wszyscy dość łatwo jesteśmy w stanie zidentyfikować to również moja klika. Może jakieś trzy lata temu tak nawet było, nigdy do końca, ale bardziej niż dziś. Wspólne imprezy, które już nawet te trzy lata temu były prawie jedynym łączącym nas tematem, teraz zdarzają się raz na pięć – sześć miesięcy. Trudno tu mówić o jakiejś przynależności. Jeżeli chodzi o przyjaciół (drugie dno, które samo w sobie dnem nie jest), nie czuję się jak pełnoprawny podmiot w większości tych relacji. W dodatku rzadko jest tak, że bliscy znajomi moich przyjaciół to jednocześnie moi koledzy. Na większych imprezach okazuje się nagle, że 70% gości to osoby mi nieznane, znane na „cześć-cześć” lub po prostu mnie ignorujące, często z wzajemnością. 

Trochę mi to przeszkadza. Widzę w tym element większej całości (paradoksalnie). Jako bezrobotny czuję się niepotrzebny. Jako niepełnosprawny, któremu odmówiono renty w ZUS, czuję się odrzucony przez system. Jako pedał czuje się wykreślany z polskiej rzeczywistości. Jako chory na depresję czuję się nielubiany.

Jakakolwiek zmiana powyższego nie przychodzi mi łatwo. A wyjścia nie ma, bo tak chcieli starożytni. Bo ja też chciałbym inaczej.